Jóhannes Fylkir Ágústsson fæddist á Ísafirði 24 desember, 1943. Hann lést á Landspítala við Hringbraut 9. október síðastliðinn.
Foreldrar hans voru Ágúst Guðmundsson byggingarmeistari á Ísafirði. f.25.06.1913 d.19.08.2002 og Halldóra Bæringsdóttir f. 26.11.1912 d. 15.07.1981.
Systkini Fylkis eru:
a) Guðmundur f. 24.09.1942 maki Bergþóra
Bergmundsdóttir. Börn þeirra eru: Jóna Björg og Hlynur.
b) Ágúst Ingi f. 22.11.1947, maki er Inger Jörgensdóttir. Börn hans eru: Anna Dóra, Ingi Þór og Gylfi Már.
c) Gréta f. 21.07.1950 maki Ingvar Jón Ingvarsson. Börn þeirra eru: Ingvar Ágúst, Sigurlaug og Halldóra.
d) Fríða f. 17.07.1960 maki Magnús Waage . Börn þeirra eru: Ólafur og Guðný María.
Fyrri eiginkona Fylkis er Ingibjörg Guðmundsdóttir. Börn þeirra eru: a) Guðmundur f. 7.09.1965, fyrrverandi eiginkona hans er Elín Illugadóttir. Börn þeirra eru: Katla, Hekla Margrét og Katrín Tekla. Sonur Elínar: Illugi Pétur
b) Ágúst f. 11.02.1968, sambýliskona hans er Jóhanna Svansdóttir. Börn þeirra eru: Íris Inga og Svanur Fannar.
Seinni eiginkona Fylkis er Lára Jensína Haraldsdóttir f. 9.04.1945. Börn þeirra eru: a) Jens Andri f.18.10.1975. Barnsmóðir hans er Ásgerður Magnúsdóttir. Barn þeirra Fylkir Eyberg. Sambýliskona hans er Sigurbjörg Hjálmarsdóttir.
b) Jóhanna f. 10.11.1979. Sambýlismaður hennar er Samúel Orri Stefánsson. Barn þeirra er Grétar Smári.
Fylkir gekk sína skólagöngu á Ísafirði, einnig sótti hann lýðháskóla í Danmörku 1961-62 og þar byrjuðu hans sterku tengsl við Danmörk. Fylkir starfaði hjá fyrirtækinu Base við uppsetningu á fyrsta bónuskerfi í frystihúsum á Vestfjörðum. Síðan vann hann sem bókari hjá skipasmíðastöð Marselíusar Bernharðssonar og Niðursuðuverksmiðjunni á Ísafirði. Hann stofnaði sína eigin bókhaldsþjónustu sem hann rak til dánardags, ásamt því að reka ferðaskrifstofuna Fylkir.is sem sérhæfði sig í sumarhúsum og bílaleigubílum í Danmörku. Fylkir byrjaði ungur að árum að æfa sund og keppti í 100 og 200m bringusundi og varð Íslandsmeistari 1964 og1965. Einnig keppti hann á Norðurlandamóti í Finnlandi 1965. Hann var einn af þeim sem endurvöktu sunddeild Vestra og þjálfaði þar í mörg ár. Sundsamband Ísland sæmdi hann silfurmerki fyrir störf hans. Fylkir var mikill félagsmálamaður en á yngri árum tók hann þátt í starfi Litla leikklúbssins á Ísafirði, bæði sem leikari og í stjórn klúbbsins, einnig starfaði hann fyrir Félag slökkviliðsmanna á Ísafirði. Hann starfaði með Junior Chamber, bæði á Ísafirði og svo fyrir landshreyfinguna, meðal annars var hann landsforseti JC Íslands. Einnig var hann félagi í Rotaryhreyfingunni á Ísafirði. Fylkir tók þátt í bæjarmálum á vegum Framsóknarflokksins á Ísafirði og gegndi hann ýmsum trúnaðarstörfum í Vestfjarðakjördæmi. Fylkir var einn af stofnendum Félags bókhaldsstofa. Fylkir var Ræðismaður Danmerkur á Ísafirði frá 1991 til 2007 er hann flutti búferlum til Hveragerðis. Hann var sæmdur Dannebrog orðunni fyrir störf sín í þágu Danska ríkisins árið 2000 af Danadrottningu. Útför Fylkis fer fram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 21. Október 2008.
Föðurminning.
Það er ekki til nein uppskrift að sorginni, þ.e. hvernig maður tekst á við hana. Einn hluti sorgarferils er að rifja upp liðna tíð og það ætla ég að gera. Foreldrar mínir skildu þegar ég var 7 ára, árið 1972, og þá fór yngri bróðir minn, Gústi, með móður minni en ég var hjá föður mínum. Það voru örugglega ekki margir karlmenn á þeim tíma sem voru einstæðir feður, annað en í dag. Við feðgar bjuggum saman í næsta húsi við föður ömmu og afa og síðar í sama húsi en þó sér og því var samgangurinn við þau mikill. Ég man ekki eftir pabba öðru vísi en vinnandi mikið, annað hvort á skrifstofunni hjá Massa eða niður í kjallara heima í bókhaldi fyrir hina og þessa og var þá eins og í dag, mikið að gera í byrjun árs þegar skattaframtalsvinnan fór fram. Eins voru frímerkin stór þáttur í hans lífi. Ég var ekki gamall þegar ég lærði að leysa upp frímerki, kanna með takkana á þeim, þurrka þau og flokka. Stofan heima var því oft undirlögð í dagblöðum sem voru notuð til að þurrka frímerkin og oftar en ekki var sófasettið ,,upptekið” af þessum völdum. Í frítímanum starfaði pabbi með Litla leikklúbbnum og mínu minni var það bæði í stjórn klúbbsins og svo í leikritum. Ég man ekki betur en hann hafi leikið Lykla Pétur í Gullna hliðinu og finnst mér eins og Sigrún Venna hafi tekist á við hann með að koma skjóðunni með sálinni hans Jóns í gegn hjá honum. Pabbi var stór og stæðilegur enda var hann mikill íþróttamaður áður en ég fæddist. Mér hefur verið sagt að við bræður höfum verið syndir áður en við fórum að ganga. Þar sem pabbi var bringusundsmaður mikill og eins flugsundsmaður þá var hann með stæltan brjóstkassa. Seinna gerðist það svo að brjóstkassinn ,,seig” og hefur það verið sagt að þetta sé ákveðið fjölskyldueinkenni. Við , stórfjölskyldan” eigum því okkar sérstaka fjölskyldufaðmlag sem kætir oft og marga þegar því er beitt. Pabbi, eins og afi, var í slökkviliðinu. Slökkviliðið á Ísafirði var sjálfboðaliðaslökkvilið og var sérstök símhringing notuð til að ræsa menn út og eins var loftvarnaflauta á slökkvistöðinni ræst sem boðaði menn í útköll. Við bjuggum svo sem ekki langt frá slökkvistöðinni, í Fjarðarstrætinu, en mér er það alltaf minnisstætt þegar Gummi Helga kom frá Keflavíkurflugvelli og tók við sem slökkviliðsstjóri, kall í toppformi þá, og bjó hann líklega aðeins styttra frá en pabbi. Pabbi náði því samt oftast að vera á undan Gumma þegar útköllin voru á næturnar og líkaði Gumma það ekkert sérstaklega vel, hann lítill og grannur, pabbi stór og þéttvaxinn. Pabbi hélt tryggð við slökkviliðið alveg þar til hann neyddist til að hætta vegna veikinda. Hann var í mörg ár stöðvarmaður, þ.e. sá um að þjónusta þá sem voru í útkallinu frá stöðinni, vera búinn að opna hurðirnar þegar menn mættu í útköll og hafa svo kaffið tilbúið þegar útkallinu lauk. Árið 2005 fór hann síðan í aðgerð vegna meins í hálsi og skaddaðist þá raddband sem varð þess valdandi að þessu var sjálfhætt, hann var kominn með hása Bonnie Tyler rödd og það er ekki óska röddin í talstöð og síma. Það er tvennt sem er ofarlega í minni mínu og er tengt pabba og slökkviliðinu. Einhvern tíma milli 1970 og 1980 þá brann Kaupfélagsskemman við bæjarbryggjuna. Pabbi var einn af aðalmönnunum, þ.e. í fyrsta útkalli en Mummi frændi, bróðir pabba, var í ,,varaliðinu” líklega þriðja útkalli. Þetta var stórbruni á þessum tíma og því voru allir kallaðir út, pabbi var einn af reykköfurunum. Í dagblöðum á eftir birtist mynd frá slökkvistarfinu og var myndin af Mumma frænda í grænu regnkápunni, klofstígvélum og með stóra brunaslöngu í hendi. Pabba fannst það ekki fyndið, að birta mynd af varaliðsmanninum, en að sjálfsögðu var það góðlátlegt grin hjá honum. Hitt sem ég man sérstaklega eftir er að það þurfti að kaupa stigabíl fyrir slökkviliðið, ekki hafði bærinn efni á því. Pabbi, Bergmann Óla, Gunnar Steinþórs og fleiri harðjaxlar stóðu því fyrir því að félag slökkviliðsmanna fór í slökkvitækja og reykskynjaraherferð til að safna fyrir bílnum. Hann var síðan afhentur slökkviliðinu á 100 ára afmæli þess 1983, en það sumar starfaði ég sem afleysingamaður í slökkviliðinu, sem þá var komið með sjúkraflutningana á sínar hendur. Þetta var svo sem ekki í fyrsta skiptið sem pabbi kom nálægt slökkvitækja og reykskynjaraherferð því áður hafi hann, ásamt fleiri góðum mönnum eins og Heiðari Sigurðs og Einari Árna á vegum JC staðið fyrir slíku. Það var þáttur í einhverri keppni milli JC klúbba um verkefni og ef ég man rétt þá vann klúbburinn á Ísafirði þá keppni, með það verkefni. Pabbi kynntist Láru og þau giftust árið 1975. Þau eignuðust tvö börn, Jens og Jóhönnu. Ég man svo sem ekkert sérstaklega eftir því þegar Jens fæddist en mér er það minnisstætt að þegar Jóhanna fæddist þá vorum við feðgar heima og hjá okkur voru Bjössi Páls og Bugga heitin. Það var hringt frá spítalanum, því ekki lagði pabbi í að vera viðstaddur fæðinguna, og sagt að stúlka væri fædd, við heyrðum hringinguna, pabbi svaraði og svo heyrðum við bara hurðarskell, við bjuggum þá á þriðju hæð á Hafnarstræti 8 og pabbi mun hafa verið kominn upp á Torfnes um það leiti sem símtólið skall niður á símanum, og mun ljósmóðirin hafa verið forviða á því hvað hann var fljótur en þarna var brjóstkassinn farinn að vera mun neðar en á ,,teikningunni”. Þegar systir mín fór að hafa þroska til að hlusta á sögur þá var pabbi duglegur við að lesa fyrir hana en fljótlega fór hann að skálda og gengur sögurnar undir nafninu Búkollubullusögur. Það voru víst fleiri sem fengu að njóta þess skáldskapar, þ.e. frændsystkini og vinir, en því miður skráðum við aldrei niður þessar sögur. Þær fjölluðu oftar en ekki um bóndasoninn sem fór að leita að búkollu og var með ýmislegt í bakpokanum, t.d. örbylgjuofn, bílskúr, þyrla eða hvað það nú var. Þessar sögur sagði svo pabbi honum Illuga mínum og Kötlu. Pabbi var rétt að verða þrítugur þegar hann var fráskilinn að vestan með eitt barn, ég var sjálfur rétt að verða þrítugur þegar ég hóf sambúð með Elínu. Elín átti fyrir Illuga Pétur og var hann á fjórða ári þegar við byrjuðum að búa saman. Þarna kom fyrsta barnabarnið og gladdi það pabba mjög. Eitt af því sem einkenndi pabba og barnabörnin hans var að þegar þau voru í einhverjum vandræðum eða báðu um eitthvað þá rétti hann út faðminn og sagði ,,til hvers eru afar” og leysti svo úr þeirra bón. Hans faðmur var stór og mjúkur og kallaði alltaf fram gleði og bros hjá barnabörnum hans og vinum þeirra sem oftar en ekki fengu sömu meðferð og svör. Pabbi og Elín urðu miklir vinir og þó svo að okkar Elínar leiðir hafi skilið fyrir nokkru þá var alltaf talað um tengdadóttur og tengdapabba í þeirra samskiptum, allt til dauðadags pabba. Það var aldrei hægt að segja um pabba að hann gæti sungið og þar sem hann átti nú til að vera nokkuð hrekkjóttur þá hóf hann alltaf upp raust sína og byrjaði að syngja afmælissöngin þegar barnabörnin áttu afmæli, ef þau voru ekki nærri þá hringdi hann og söng. Eitt af því fyrsta sem börnunum var kennt að segja var orðið vægð því söngurinn var ekki fagur. Börnin höfðu það því á orði eftir aðgerðina 2005 að ljósi punkturinn við afleiðingar hennar væri að söngurinn væri ekki eins ,,sár” að hlusta á. Dætur mínar hugsa því til þess hvernig það sé á þeim stað sem afi þeirra er kominn á núna, hvort hann taki upp sömu iðju og hafa ákveðið að þegar þrumur heyrast, þá sé einhver að biðja um vægð vegna afmælissöngs hans.
Auðvitað er það svo að lífið er ekki alltaf dans á rósum og lífsferill pabba í engu undanskilin þar. Hann tók þó þann pól í hæðina að áföll voru til að breyta um stefnu og halda ótrauður áfram og vona ég að mér hafi tekist að læra þann eiginleika af honum. Fráfall hans var ótímabært og þungbært en baráttan við krabbann er því miður enn á því stigi að illa ræðst við. Ég þakka fyrir allt það sem ég fékk að upplifa með föður mínum . Guð geymi hann.
Guðm. Fylkisson.